05/07 Van Haro naar Riaza

Tegen de avond besluit ik om naar Haro te wandelen. Uiteraard is het eerste wat ik bezoek  mijn favoriete Tapasbar!!

Er is een vleug van herkenning en na wat twijfelen zijn we er uit. U was hier ook vorig jaar mei.

Ja, beaam ik, we hebben toen lang over de Rioja wijn gepraat en over de Camino naar Santiago de Compostela.

Met mijn steenkolen Spaans lukt het wel om de conversatie gaande te houden.

Ik probeer de bareigenaar duidelijk te maken dat wij dit jaar echt voor de Camino gaan.

Oh, roept hij we hebben hier in Haro ook een Refugié  waar je kan slapen, er komen hier best veel Peregrino’s langs.

“Neem eerst nog maar een glaasje Rioja van het huis “ zegt de barman en ik bestel gelijk uit eigen knip een heerlijke boccadilos jamon.

Na een half uurtje besluit ik mijn strooptocht langs de Tapas barretjes voort te zetten.

Bij de volgende ga ik volledig los met een Tapas Tortilla en ook nog maar een glaasje Rioja.

Verder besluit ik naar de Kathedraal van Haro te lopen om deze nu maar eens echt te gaan bekijken aan de binnenkant.

Dat lukt ook deze keer niet, want op het moment dat ik aan kom stuift de kosteres naar me toe en zegt dat het te laat is en dat de kerk sluit voor vandaag.

Jammer, maar morgen is er weer een dag.

Dan maar terug naar de camping en lekker op tijd onder de wol.

‘s Morgens ben ik al vroeg uit de veren. Om zeven uur sta ik alweer naast de daktent.

Na een licht ontbijt besluit ik om eens een flink stuk te lopen aan de buitenkant van Haro. Opeens zie ik een bord met Albergue Péregrino.

Daar moet ik meer van weten en ik loop in de aangegeven richting. Na een minuut of tien kom ik bij een rotonde en vind daar de volgende aanduiding.

Weer een kwartier later nog een en dan nog een en nog maar een.

Na ongeveer een uur heb ik hem gevonden. Het is een gewoon huis met een bord in de tuin met Albergue de Péregrino.(zie foto boven)  Je moet aanmelden na 13.00 uur en als je vroeger komt dan het desbetreffende telefoonnummer bellen. Bij geen gehoor even langs het politiebureau daar wordt je dan verder geholpen.

Ik vervolg mijn wandeling en kom via het centrum van Haro weer bij de camping waar ik een heerlijk vers stokbrood haal en een geweldig ontbijt maak met een heerlijke kop Nescafé.

Na het ontbijt kan ik het niet laten om de Multisleur nogmaals opnieuw in te pakken.

Door de veranderingen van met name de Foxwing is alles op een andere plaats  terecht gekomen.

En dat werkt voor mij als een rode lap op een stier.( letterlijk en figuurlijk want ik ben tenslotte in Spanje het land van de stierenvechters.)

Na anderhalf uur ben ik eruit en ligt alles op de goede plek.

Daarna nog een praatje met de achterbuurman die dit van zijn hele leven nog nooit gezien heeft. ( Een dergelijk kampeeruitrusting.)

Ik zeg:” dat het klopt want er is er maar een gebouwd en de bouwer ben ik zelf”.

Hij vindt het idee geweldig!!

De maag begint ook weer een beetje te knagen en ik besluit om nogmaals naar het centrum van Haro te gaan.

Moeilijk is de keus niet: ik ga voor een half stokbrood met Jamon  serano !!

En natuurlijk een goed glas Rioja.

Ik wil nu nog niet de Péregrino uithangen (lees Pelgrim) dat komt de volgende weken wel.

Nu nog maar even Breugelliaans genieten.

Met een beetje slappe knietjes vervolg ik mijn terugtocht naar mijn tijdelijke woon-en verblijfplaats.

Een klein tukje doen en de Route plannen voor morgen. En daarna de Foxwing inklappen en ik ben klaar om morgen op tijd, zoals altijd, mij in het woelige Spaanse verkeer te storten.


Rond 8 uur vertrek ik van de camping in Haro in de richting van Logrono.

De binnenwegen in Spanje zijn zeer goed te rijden en het is weer eens wat anders als die eeuwige autobaan.

Het is een adembenemende route van Logrono naar Soria en van daar uit naar Riaza. Ongeveer

258 km. prachtige landschappen en vergezichten.

Rond het middaguur arriveer ik op de camping.

Er is nog zeer weinig te doen maar ik denk dat het weekend wel een stuk drukker wordt.

Dan gaan de mensen massaal naar de hoogvlakte om de stad Madrid te ontlopen.

Een afstand van 110 km.

Bij de receptie word ik vriendelijk ontvangen en er is plaats genoeg dus zoekt u maar een mooi plekje.

Er is ook internet op de camping dus als ik mijn verhaaltje rond heb kan ik het direct versturen.

Eerst maar eens koffie en dan de zaak (Multisleur) er maar weer eens tof bij zetten. Ik bedoel recht en strak zoals een nette kampeerder betaamt.

Het opbouwen gaat snel, als je niet steeds gestoord wordt door vragen van medekampeerders of telefoon van je dochter die meldt dat ze voor haar theorie examen is geslaagd.(Zelf had ze van te voren hevige twijfels; de volgen de stap is het rijbewijs ).

Mijn volgende stap is het verhaal maken van de afgelopen dagen en dat versturen dacht ik.

Het gedonder begint al gelijk met het aanmelden voor access van internet.

De verbinding is minimaal en na 2 minuten lig ik er alweer uit.

Nog een keer of 5 geprobeerd maar het haalde niets uit.

Terug naar de receptie. De dame achter de balie kijkt mij hoogst verbaast aan: “Dit hebben wij nog nooit meegemaakt”.

We hebben hier 5 Access punten op de camping en we hebben nog nooit problemen gehad.

De dame neemt mijn bonnetje in en ik moet het over een uur nogmaals proberen met een gratis bonnetje van 15 min.

En ja hoor Access het werkt jubel ik, maar helaas van korte duur. Na 2 min. weer zo dood als een pier.

Weer terug naar de receptie en ik word nu ontvangen door een nieuwe ster die zegt:”Het ligt aan uw computer of heeft u er soms een Norton beveiliger opzitten, dan doet hij het ook niet”.

Nee, die zit er bij mij niet op en normaal heb ik nergens problemen.

Ik heb mijn netboek en tablet opgehaald dan zou zij met mij wel even meekijken.

Al snel heb ik in de gaten dat het nou ook geen hardware freak is dus zit ik in een patstelling.

Laat maar, ik verzin wel wat anders. Eerst het verhaal maar afschrijven, dan zie ik wel verder.

In de supermarkt van de camping werkt een jongen die redelijk Engels spreekt en ik leg hem het probleem voor.

Dat is al de zoveelste maal zegt hij; ook mijn kassa vliegt er steeds uit.

Dus toch dacht ik, het ligt aan de provider en zij maar zeggen dat onze computer niet goed is en de dames van de receptie keihard liegen dat het niet aan hen ligt.

Uiteindelijk lukt het toch mijn verhaal naar Renée te sturen.

De avond valt en dat is te merken, het wordt erg fris.

De camping is op 1200 meter hoogte dat belooft "een diep onder de wol nachtje” te worden.

Slaap ze!!