Pelgrims Thomas en Renée

Pelgrims Thomas en Renée
Klik op de foto en ga ook naar onze website!!

woensdag 1 augustus 2012

Dag 6 Caldas de Reis naar Padron



Dag 6 Caldas de Reis naar Padron

Op water en brood gaan wij vandaag op pad. Er is nergens nog een Pateserie zaakje open om ons te voorzien van de nodige koolhydraten.
Volgens het kaartje moet er na vijf kilometer een eetgelegenheid zijn.
Het eerste stuk is een beetje saai, weer die N550 die opduikt en een paar keer moeten worden overgestoken.
En dat doe je niet voor je plezier; als er een ton of 50 op je afkomt, is het rennen voor je leven. Sommigen maken veel ruimte, maar er zijn er ook bij die de slaap nog uit hun ogen zitten wrijven, linke soep dus.
Maar na een km. of 3 is de ellende voorbij en komen we weer in landelijk gebied met prachtige vergezichten.
De maïshuisjes nemen de overhand in het landschap en de druivenranken worden minder en minder.
Na 5 km. krijgen we een aanduiding dat er een snack te halen valt en daar zijn we aan toe. Water en brood is niet alles.


Als wij het barretje binnen komen is het al een drukte van belang.
Veel pelgrims krijgen naarmate de eindstreep nadert steeds meer haast.
Binnen een km. van elkaar zijn we zeker met wel 35 tot 40 pelgrims die constant om elkaar heen draaien.
Dan pauzeert de een en dan de ander zodat je elkaar steeds weer ziet.
Net als we binnen zijn komt ook de Belgische familie de bar binnen.
De tafel naast ons is nog vrij en ze strijken neer nadat ze ons eerst vriendelijk hebben gegroet.
En weer het zelfde ritueel: de dochter bestelt koffie met melk voor vader en een sterk bakje zonder melk voor moeder plus een chocolade broodje.
Dat broodje wordt vakkundig in vieren gedeeld en opgepeuzeld.
Het volgende ritueel had ik ook nog niet zo vaak gezien.
Bij de koffie met melk wordt het kannetje met opgeschuimde melk op tafel gezet.
Dit wordt door de dochter met een lepeltje vakkundig tot de laatste druppel leeg gelepeld.
En dan volgt er een eindeloze discussie of er een of twee stokbroden mee moeten voor onderweg.
Het worden er twee en het lijkt dat er een stevige lunch volgt op het in vieren gedeelde chocolade broodje.
Er volgt een stempel in de credencial en de familie gaat weer op pad.
Wij hebben inmiddels ook de traditionele croissant achter de kiezen en besluiten ook maar weer eens verder te gaan want de dag is nog lang.
Het stuk wat nu volgt is erg mooi langs de Rio Bermana en vervolgens langs de Rio Valga. Vlak voor Padron doet zich een merkwaardig fenomeen voor.
We worden aangehouden door een controleur die de credencials van ons wil zien en daarbij aantekeningen maakt in een map.


We vragen waarvoor dit is. Hij legt uit dat alle pelgrims geteld worden zodat men weet hoeveel er op die dag richting Padron lopen en hoeveel slaapgelegenheid er moet zijn.
Daarbij zegt hij gelijk dat het vandaag zeer druk is en dat slapen in een Albergue peregrino bijna niet mogelijk is.
Maar zoals op de voorgaande dagen hebben wij gisteren al een bedje geregeld.
En dat nog wel in de mooiste Hostal dat Pedron rijk is.
Net als we op weg zijn naar de Hostal word ik op de schouder getikt door de vader van de Belgische familie met een enorm rood hoofd (van de warmte of van de stress?) vraagt hij of ik weet waar de Albergue peregrino is.
Onderweg had ik gezien dat dochter en zoon het looptempo duidelijk hadden verhoogd.
Nadat zij ook bij de controleur te horen hadden gekregen dat de Albergue al zo goed als vol is werden zij min of meer vooruit gestuurd om een paar bedden te bezetten.
Ik wijs hem de weg waar hij erg gelukkig van wordt. Zo hoort het ook bij perigrino’s onder elkaar.
Later die middag bezoeken we de St. Jacobskerk waar Jacobus, de patroonsheilige van deze camino, per boot aan land zou zijn gekomen. De resten van de meerpaal zijn te zien in deze kerk.


Op verzoek wordt door een suppoost van de kerk het licht bij het altaar aangestoken.
Op de terugweg naar de Hostal om even uitgebreid in bad te gaan worden wij aangesproken door Pepe.
Hij heeft een kleine bar in de buurt van de St. Jacobskerk en is zeer begaan met de pelgrims. Morgen, zegt Pepe, ben ik al om vijf uur open, als je dan een ontbijt wilt kan ik er voor zorgen.
We worden uitgebreid geknuffeld en moeten met hem op de foto.
Hij laat ook de boeken zien waarin alle pelgrims hebben gesigneerd en is daar geweldig trots op.
We beloven hem om morgen het ontbijt bij hem te nuttigen maar dan wel  om 7 uur en niet om 5 uur. De deal is gemaakt.
En zo is ook dag 6 ten einde, morgen nog 1 te gaan dus de finale!!

Dag 5 van Pontevedra naar Caldas de Reis



Dag 5 Pontevedra naar Caldas de Reis

Gisteravond na de maaltijd even snel bij de bakker geïnformeerd hoe laat hij ’s morgens open gaat.Dat is om 7.30 uur, een mooie tijd om de dag te beginnen. Even een café con leche met een broodje en dan op pad voor dag 5.
Vandaag is het 23 km. naar Caldas de Reis. Het eerste stuk de stad uit is snel gepiept, over een fraai gedecoreerde brug verlaten we Pontevedra.
De volgende 5 km. worden we langs de N550 gejaagd en dat is geen pretje. Ik hou dan ook angstvallig de bewegingen van de chauffeurs in de gaten dat ze niet al te dicht onze richting kiezen.
Maar na die 5 km. komen we in een heel fraai natuurgebied terecht.
We besluiten gelijk maar weer aan de koffie met koek te gaan omdat de reisgids vermeld dat er verder op deze route niet al teveel mogelijkheden zijn om de inwendige mens te versterken.
Na ongeveer 10 minuten krijgen we gezelschap van een Frans sprekend gezin dat ook bezig is de camino te lopen.
Ze duiken op het terras en de schoenen gaan uit om de voeten een beetje te luchten.
De oudste dochter gaat in bar de consumpties bestellen en komt terug met een koffie met melk en een koffie zwart.
Heel voorzichtig gaat bij moeder de tas open en er worden wat koekjes te voorschijn getoverd en genuttigd. De kinderen krijgen verder niet iets te drinken en dat vinden we toch een beetje raar bij zulke temperaturen.
Maar er zijn natuurlijk nog ouders die vinden dat kinderen Spartaans opgevoed moeten worden en mijn gevoel zegt dat dit zo’n echtpaar is.
Na twintig minuten vertrekken wij weer en worden door de vader in het Nederlands aangesproken. Het blijkt dat ze uit Luik komen.
Ik maak hem mijn complimenten voor het Nederlands wat hij spreekt.
Hij wuift dat weg en zegt alleen een klein beetje onze taal machtig te zijn.
We wensen elkaar Bom camino en gaan verder op pad.


De route wordt nu als maar mooier, we lopen o.a. onder de wijnranken door.
Deze zijn speciaal langs hoge betonpaaltjes gezet zodat er ook nog eventueel een gewas onder kan groeien, een zeer fraai gezicht.
We genieten echt met volle teugen en hebben al diverse malen tegen elkaar gezegd dat dit niet voor het laatst is dat we deze capriolen uithalen.
Het is een verademing om zo te genieten en alleen maar bezig te zijn met: waar kan ik wat te eten krijgen en is er ergens nog een bed beschikbaar?
De sores van alle dag vergeten en alleen maar genieten in optimaforma.
Na zeven uur bereiken we Caldas de Reis en net als de voorgaande avonden hebben wij telefonisch een bed besproken en dat werkt prima.
Na een goede douche gaan we op zoek naar een oude Romeinse brug die in het dorp moet zijn. Een bezienswaardigheid op zich.


Naast deze brug is ook de Albergue peregrinos waar we even naar binnen gaan om te kijken.
Hij ligt al helemaal vol met ronkende pelgrims en ook zie ik het Belgische echtpaar met hun zoon en dochter hier in de Albergue.
Het is pas vier uur in de middag en nu is er al geen bed meer vrij.
We merkten het vandaag op de camino al dat er veel pelgrims zijn die met elkaar een verbond sluiten om samen te wandelen en elkaar er doorheen te slepen.
Je ziet ook de meest exotische uitdossingen: met een zelf gesneden Jacobs staf inclusief kalebas en schelp, met of zelfs bijna geen schoeisel aan.
En je ziet aan de gezichten dat het grote lijden is begonnen.
Wij vinden dat het een geweldige uitdaging is en het moet niet lijken op een strooptocht naar de hel!!
Het is vandaag 18 juli ’12 Renée en ik kijken elkaar aan. Een hele bijzondere dag.
Vandaag is het 33-55-66 en dat vraagt uiteraard om uitleg.
Precies 33 jaar samen, Renée is 55 jaar jong en Thomas is 66 jaar oud.
En daarmee is deze quiz ook weer opgelost.
Dat moet toch ook een beetje gevierd worden met een glaasje rood en een menu del dia vinden wij.
We kiezen voor een locatie aan het water en gaan er eens goed voor zitten.
Maar de pechduivel slaat toe. We hebben in al die tijd dat we nu in Spanje zijn nog niet zo slecht gegeten en dat is jammer.
Maar gelukkig hebben elkaar nog (en de foto’s) en we gaan op naar 44-66-77!!

Einde van dag 5.