Dag 6 Caldas de Reis naar Padron

Dag 6 Caldas de Reis naar Padron

Op water en brood gaan wij vandaag op pad. Er is nergens nog een Pateserie zaakje open om ons te voorzien van de nodige koolhydraten.

Volgens het kaartje moet er na vijf kilometer een eetgelegenheid zijn.

Het eerste stuk is een beetje saai, weer die N550 die opduikt en een paar keer moeten worden overgestoken.

En dat doe je niet voor je plezier; als er een ton of 50 op je afkomt, is het rennen voor je leven. Sommigen maken veel ruimte, maar er zijn er ook bij die de slaap nog uit hun ogen zitten wrijven, linke soep dus.

Maar na een km. of 3 is de ellende voorbij en komen we weer in landelijk gebied met prachtige vergezichten.

De maïshuisjes nemen de overhand in het landschap en de druivenranken worden minder en minder.

Na 5 km. krijgen we een aanduiding dat er een snack te halen valt en daar zijn we aan toe. Water en brood is niet alles.

Als wij het barretje binnen komen is het al een drukte van belang.

Veel pelgrims krijgen naarmate de eindstreep nadert steeds meer haast.

Binnen een km. van elkaar zijn we zeker met wel 35 tot 40 pelgrims die constant om elkaar heen draaien.

Dan pauzeert de een en dan de ander zodat je elkaar steeds weer ziet.

Net als we binnen zijn komt ook de Belgische familie de bar binnen.

De tafel naast ons is nog vrij en ze strijken neer nadat ze ons eerst vriendelijk hebben gegroet.

En weer het zelfde ritueel: de dochter bestelt koffie met melk voor vader en een sterk bakje zonder melk voor moeder plus een chocolade broodje.

Dat broodje wordt vakkundig in vieren gedeeld en opgepeuzeld.

Het volgende ritueel had ik ook nog niet zo vaak gezien.

Bij de koffie met melk wordt het kannetje met opgeschuimde melk op tafel gezet.

Dit wordt door de dochter met een lepeltje vakkundig tot de laatste druppel leeg gelepeld.

En dan volgt er een eindeloze discussie of er een of twee stokbroden mee moeten voor onderweg.

Het worden er twee en het lijkt dat er een stevige lunch volgt op het in vieren gedeelde chocolade broodje.

Er volgt een stempel in de credencial en de familie gaat weer op pad.

Wij hebben inmiddels ook de traditionele croissant achter de kiezen en besluiten ook maar weer eens verder te gaan want de dag is nog lang.

Het stuk wat nu volgt is erg mooi langs de Rio Bermana en vervolgens langs de Rio Valga. Vlak voor Padron doet zich een merkwaardig fenomeen voor.

We worden aangehouden door een controleur die de credencials van ons wil zien en daarbij aantekeningen maakt in een map.

We vragen waarvoor dit is. Hij legt uit dat alle pelgrims geteld worden zodat men weet hoeveel er op die dag richting Padron lopen en hoeveel slaapgelegenheid er moet zijn.

Daarbij zegt hij gelijk dat het vandaag zeer druk is en dat slapen in een Albergue peregrino bijna niet mogelijk is.

Maar zoals op de voorgaande dagen hebben wij gisteren al een bedje geregeld.

En dat nog wel in de mooiste Hostal dat Pedron rijk is.

Net als we op weg zijn naar de Hostal word ik op de schouder getikt door de vader van de Belgische familie met een enorm rood hoofd (van de warmte of van de stress?) vraagt hij of ik weet waar de Albergue peregrino is.

Onderweg had ik gezien dat dochter en zoon het looptempo duidelijk hadden verhoogd.

Nadat zij ook bij de controleur te horen hadden gekregen dat de Albergue al zo goed als vol is werden zij min of meer vooruit gestuurd om een paar bedden te bezetten.

Ik wijs hem de weg waar hij erg gelukkig van wordt. Zo hoort het ook bij perigrino’s onder elkaar.

Later die middag bezoeken we de St. Jacobskerk waar Jacobus, de patroonsheilige van deze camino, per boot aan land zou zijn gekomen. De resten van de meerpaal zijn te zien in deze kerk.

Op verzoek wordt door een suppoost van de kerk het licht bij het altaar aangestoken.

Op de terugweg naar de Hostal om even uitgebreid in bad te gaan worden wij aangesproken door Pepe.

Hij heeft een kleine bar in de buurt van de St. Jacobskerk en is zeer begaan met de pelgrims. Morgen, zegt Pepe, ben ik al om vijf uur open, als je dan een ontbijt wilt kan ik er voor zorgen.

We worden uitgebreid geknuffeld en moeten met hem op de foto.

Hij laat ook de boeken zien waarin alle pelgrims hebben gesigneerd en is daar geweldig trots op.

We beloven hem om morgen het ontbijt bij hem te nuttigen maar dan wel  om 7 uur en niet om 5 uur. De deal is gemaakt.

En zo is ook dag 6 ten einde, morgen nog 1 te gaan dus de finale!!