Voettocht naar de Kapel van St.Barbara.

Een schitterende tocht met heel veel afwisseling in hoogte meters.

Maar ook de wegen en paden zijn zeer verschillend in structuur.

Zand en rotspaden en stukken asfalt zijn ons deel deze tocht.

De eerste ontmoeting is met een dame die grote groene planten aan het begieten is.

Na handen en voeten conversatie zijn wij er achter dat het pompoenen zijn.

Deze worden hier in de omliggende dorpen massaal gekweekt.

Jaarlijks is hier een groot festijn om te kijken wie de grootste pompoen heeft en het geheim weet om hem zover te krijgen. De winnaar geeft zijn geheim niet prijs.(Of zou de geluksfactor toch een rol spelen?)

We zetten onze tocht voort en maken nu serieus hoogte.

Na ongeveer een uur zijn wij aan de zuidkant van het dal op de top en kijken uit over een aantal dorpen. Deze zijn voor een groot deel verlaten en je vindt er dan ook nauwelijks mensen meer.

De tocht wordt voortgezet met een hele lange afdaling richting het volgende dorp.

We lopen langs een kleine houtzagerij en komen nu op een kruispunt waar we niet gelijk kunnen vinden welke kant wij op moeten.

Renée gaat rechtdoor en ik probeer het naar links of we de blauwe pijl of bol kunnen vinden.

Afgesproken is dat we ongeveer 200 m. in die richting lopen en als er dan nog geen aanduiding is we weer terug gaan en het nogmaals in de andere richting proberen.

Uiteraard kiezen wij vaak de verkeerde weg maar na goed om je heen kijken lukt het meestal wel weer om het goede pad te vinden.

Het volgende dorp is Duas Igrejas, nog mooi en echt authentiek.

Hier volgt de tweede ontmoeting met een mevrouw die bij een grote wasplaats is waar de mensen naar toe komen om de was te doen of, zoals we nu zien, een tapijt te reinigen.

Ze spreekt goed Frans en legt ons uit dat het reinigen van het tapijt op deze manier erg goed gaat en er door het spoelen geen zeepresten meer achter blijven.

Bij het verlaten van het dorp zien we de geweldige villa’s die hier in de heuvels zijn gebouwd. Maar ook een groot aantal met een bord te koop in de tuin.

Er blijken in deze streek veel Nederlanders hun tweede of permanente woning te hebben. Waarschijnlijk doet de financiële crisis er geen goed aan en moeten veel mensen nu weer van hun huis af.

Na het dorp moeten we weer flink omhoog lopen en de zon krijgt nu ook vat op ons. Het wordt warmer en warmer, de lange broek en trui kunnen uit.

In de verte zien we de kapel van St. Barbara liggen.

In twee uur en een kwartier zijn we boven en besluiten we een rust pauze in te lassen en de lunch te nuttigen.

Theo vertelde mij gisteren dat er wel heel veel Europees subsidie geld naar hier vloeit maar het op geen enkele manier rendabel wordt gemaakt.

De St.Barbarakapel is voor 100.000 euro opgeknapt en er wordt in werkelijkheid maar eens per jaar door de bevolking een processie naar toe georganiseerd.

Volgens Theo komt hij er meer met wandeltochten die hij organiseert vanaf de camping met mensen die willen genieten van het formidabele uitzicht, dan de plaatselijke bevolking.

Na de lunch lopen we ongeveer anderhalf uur boven over de kam van de heuvel.

Dan komt er een viersprong waar we echt geen bol maar ook geen pijl kunnen vinden.

Renée en ik besluiten recht door te gaan, zoals is af gesproken. Bij geen aanduiding:

weg vervolgen.

Maar na een aantal minuten vindt Renée het wel OK en gaat weer terug op zoek naar een blauwe aanwijzing. Omdat het onkruid ook hier welig tiert vind je soms geen pijl of bol terug.

Ik besluit het toch nog een stukje te proberen maar na een minuut of vijf ga ook ik maar weer terug.

Op een gegeven moment hoor ik Renée in de verte de longen uit haar lijf schreeuwen, dat ze de juiste route weer gevonden heeft.

We hadden toch rechts af moeten gaan in plaats van recht door. Maar dit maakt het wel leuk en houd je tot het laatst geconcentreerd om geen foute afslag te nemen.

Nu nog een vrij steile en stenige afdaling en we zijn weer terug op de camping.

Vier en een half uur was deze tocht en dan is het wel lekker om de rugzak met twaalf kilo af te doen en de voeten weer een beetje rust te geven.

Om vijf uur komt er een Fransman de camping op rijden en parkeert zijn caravan ongeveer in de tent van onze buurman. Terwijl de camping zo groot is dat je ongeveer een halve dag nodig hebt om deze rond te lopen.

Ook het neer zetten van de caravan gaat niet helemaal vanzelf.

De familie arriveert om 17.00 uur en heeft om 17.01 uur een plaats gevonden.

De caravan neerzetten is klaar om 18.15 uur na met een steeds maar piepende mover vooruit en achteruit te hebben gereden. He, hè, eindelijk hebben ze hem staan.

(Alle begin is tenslotte moeilijk.)

Dan hoor ik de stem van de Theo, de camping eigenaar.

Hij is niet echt te spreken over de plaats die de familie gekozen heeft en verzoekt hen vriendelijk doch dringend een ander stekkie te zoeken en niet de caravan in andermans tent te parkeren met zoveel ruimte.

Fase twee breekt aan: de caravan wordt weer aangekoppeld en zonder pardon van de blokken gesleurd. Zonder de Mover van de wielen te halen wordt geprobeerd het spul te verplaatsen, wat alleen een hele hoop gepiep en veel stof oplevert.

Na honderd meter staat alles weer stil en wordt er een goed idee uitgewerkt om het hele spul op een juiste plaats te krijgen.

Het wordt: Mover verwijderen van de wielen, buiten de camping gaan draaien, want een meter achteruit rijden kan de man niet en dan staat uiteindelijk om 19.30 uur het hele spul op de juiste plaats en keert de rust terug op camping Quinta Chave Grande!!

   

     

  

Als wij zaterdag starten op weg naar Santiago de Compostela moet het toch sneller als dat deze jongen loopt!!