Dag 4 Redondela naar Pontevedra

Dag 4

Als je net lekker ligt te tukken en je hoort een hoop herrie dan denk je:” hoe kan dat nou?”

Al snel blijkt dat zich nog een paar late gasten hebben aangemeld bij de uitbater.

En aangezien iedere euro er een is zijn ze waarschijnlijk met veel egards ontvangen.

Als je dan denkt helemaal alleen in een Albergue te zijn dan kan ik mij voorstellen dat alle riemen los gaan.En als je dan ‘s morgens ineens meer geluid hoort uit andere kamers, dan is dat even schrikken.

Dat overkwam een drietal dames bij ons in de Hostal die heel laat aangereisd kwamen uit Leon om de volgende dag ook een aantal dagen te gaan lopen op de camino.

Een mooi gezicht als gelijktijdig de deuren open gaan en een van de dames, nog half naakt, zich richting de herendouche spoed. Ik ben haar net voor, jammer!!

Het wordt ook onmiddellijk stil nu ze ontdekken dat wij er ook zijn.

(Standaard kwart voor zeven staan wij op.)

We hebben de avond daarvoor al gekeken welke bakker er het eerst open is voor een stevig ontbijt. Op slechts 100 meter kunnen wij al aanschuiven. Een reuze croissant en nog wat goed bedoelde snacks en we kunnen weer los vandaag. Er wacht een bijzonder zware dag. De weersvoorspellingen zijn dat het vandaag zeker ver boven de 30 graden wordt. En dat op een van de zwaarste dagen van deze onderneming met behoorlijk wat hoogteverschillen. Er zijn stijgingen tot wel 35 procent over een zeer rotsrijke bodem en losliggend gesteente.

Wij denken dat we zeker een uur of 6 nodig hebben als het er geen 7 worden,

Ook de 3 dames beginnen aan hun avontuur. De stad uit hebben ze nog veel lol met elkaar maar de stemming slaat snel om in gesteun en gekreun omdat het niet allemaal vanzelf gaat.

In het eerste stuk zit ook nog een prachtige brug en net als we die gepasseerd zijn horen we boven ons hoofd een papagaai constant roepen:” Agua, Agua, Ola, Ola”

.

Wat zoveel betekent als Water, water, hallo, hallo.

Het toeval treft dat deze vogel precies boven een barretje zit en ik de uitbater verdenk hem daar te hebben gestald om zo mensen voor zijn terras te strikken.

We hebben de pas er aardig in en zijn goed gewend aan het ritme van vroeg opstaan en aan het dragen van de rugzakken.

Na drie en een half uur nemen we een pauze om ook weer wat bij te eten en drinken.

En dan duikt Anna ineens weer op. Ze wordt hartelijk begroet door ons.

Ze vraagt aan ons of het goed is dat ze een stuk met ons oploopt.

En tijdens de laatste paar uren horen we het een en ander van haar.

Ze was tolkvertaalster in Spaans en Arabisch maar is bezig met omscholing als verpleegster en wil dan in de ontwikkelingshulp.

En dan komt ook het verhaal dat ze tijdens deze pelgrimstocht behoorlijk ziek is geworden. Een nierbekkenontsteking was er de oorzaak van dat ze 3 dagen moest rusten en een behoorlijke dosis antibiotica moest slikken.

Dat betekent voor haar in Pontvedra het einde van deze tocht, omdat ze anders het vliegtuig mist naar Berlijn.

Onwillekeurig gaan mijn gedachten terug naar de dag dat ik Anna voorovergebogen zag liggen in de brandende zon en dat met een behoorlijke dosis antibiotica in je lijf.

Zeer gevaarlijk denk ik en gelukkig goed afgelopen.

Maar triest is het wel als je er op verheugt om de camino tot een goed einde te brengen.

Vlak voor Pontevedra worden we opgevangen door een man op een fiets.

Hij biedt ons een Sint Jacobs schelp aan. Hij is heel begaan met het fenomeen pelgrim.Even later zegt hij dat er een pad is waardoor je niet in de brandende zon hoeft te lopen( het is inmiddels 32 graden ) maar door het bos.

We gaan op de uitdaging in en zien dat hij er een soort alternatieve camino van gemaakt heeft, met zelf ontworpen richtingaanduiding.

Maar wel lekker om onder de bomen het laatste stuk te wandelen en zeker voor Anna want die zit er wel een beetje door zo te zien.

Met een half uur zijn we aan de grens van Pontevedra en daar is gelijk de Albergues perigrino en het station.

We nemen afscheid van Anna en wensen haar verdere beterschap en succes met haar opleiding.

Wij moeten nog een stuk verder op zoek naar de Hostal die we geboekt hebben.

En dat is niet eenvoudig. Niemand kent het adres en ook de hostal niet.

Uiteindelijk brengt een taxichauffeur redding en wijst precies waar moeten zijn.

Na lekker opgefrist te zijn gaan we op zoek naar de Peregrina want die bestaat ook.

Haar beeltenis staat in een prachtig schelpvormig gebouw en zij is gelijk Patrones van Pontevedra.

Ook bezoeken we nog de Basilica Santa Maria la Mayor

We lopen de stad nog een beetje door en besluiten de dag met een maaltijd op het terras. En dat is dag 4: heet en” zwaar”, maar de helft zit erop en nog steeds lopen we  met veel plezier!!