Dag 4 Redondela naar Pontevedra

Dag 4

Als je net lekker ligt te tukken en je hoort een hoop herrie dan denk je:” hoe kan dat nou?”

Al snel blijkt dat zich nog een paar late gasten hebben aangemeld bij de uitbater.

En aangezien iedere euro er een is zijn ze waarschijnlijk met veel egards ontvangen.

Als je dan denkt helemaal alleen in een Albergue te zijn dan kan ik mij voorstellen dat alle riemen los gaan.En als je dan ‘s morgens ineens meer geluid hoort uit andere kamers, dan is dat even schrikken.

Dat overkwam een drietal dames bij ons in de Hostal die heel laat aangereisd kwamen uit Leon om de volgende dag ook een aantal dagen te gaan lopen op de camino.

Een mooi gezicht als gelijktijdig de deuren open gaan en een van de dames, nog half naakt, zich richting de herendouche spoed. Ik ben haar net voor, jammer!!

Het wordt ook onmiddellijk stil nu ze ontdekken dat wij er ook zijn.

(Standaard kwart voor zeven staan wij op.)

We hebben de avond daarvoor al gekeken welke bakker er het eerst open is voor een stevig ontbijt. Op slechts 100 meter kunnen wij al aanschuiven. Een reuze croissant en nog wat goed bedoelde snacks en we kunnen weer los vandaag. Er wacht een bijzonder zware dag. De weersvoorspellingen zijn dat het vandaag zeker ver boven de 30 graden wordt. En dat op een van de zwaarste dagen van deze onderneming met behoorlijk wat hoogteverschillen. Er zijn stijgingen tot wel 35 procent over een zeer rotsrijke bodem en losliggend gesteente.

Wij denken dat we zeker een uur of 6 nodig hebben als het er geen 7 worden,

Ook de 3 dames beginnen aan hun avontuur. De stad uit hebben ze nog veel lol met elkaar maar de stemming slaat snel om in gesteun en gekreun omdat het niet allemaal vanzelf gaat.

In het eerste stuk zit ook nog een prachtige brug en net als we die gepasseerd zijn horen we boven ons hoofd een papagaai constant roepen:” Agua, Agua, Ola, Ola”

.

Wat zoveel betekent als Water, water, hallo, hallo.

Het toeval treft dat deze vogel precies boven een barretje zit en ik de uitbater verdenk hem daar te hebben gestald om zo mensen voor zijn terras te strikken.

We hebben de pas er aardig in en zijn goed gewend aan het ritme van vroeg opstaan en aan het dragen van de rugzakken.

Na drie en een half uur nemen we een pauze om ook weer wat bij te eten en drinken.

En dan duikt Anna ineens weer op. Ze wordt hartelijk begroet door ons.

Ze vraagt aan ons of het goed is dat ze een stuk met ons oploopt.

En tijdens de laatste paar uren horen we het een en ander van haar.

Ze was tolkvertaalster in Spaans en Arabisch maar is bezig met omscholing als verpleegster en wil dan in de ontwikkelingshulp.

En dan komt ook het verhaal dat ze tijdens deze pelgrimstocht behoorlijk ziek is geworden. Een nierbekkenontsteking was er de oorzaak van dat ze 3 dagen moest rusten en een behoorlijke dosis antibiotica moest slikken.

Dat betekent voor haar in Pontvedra het einde van deze tocht, omdat ze anders het vliegtuig mist naar Berlijn.

Onwillekeurig gaan mijn gedachten terug naar de dag dat ik Anna voorovergebogen zag liggen in de brandende zon en dat met een behoorlijke dosis antibiotica in je lijf.

Zeer gevaarlijk denk ik en gelukkig goed afgelopen.

Maar triest is het wel als je er op verheugt om de camino tot een goed einde te brengen.

Vlak voor Pontevedra worden we opgevangen door een man op een fiets.

Hij biedt ons een Sint Jacobs schelp aan. Hij is heel begaan met het fenomeen pelgrim.Even later zegt hij dat er een pad is waardoor je niet in de brandende zon hoeft te lopen( het is inmiddels 32 graden ) maar door het bos.

We gaan op de uitdaging in en zien dat hij er een soort alternatieve camino van gemaakt heeft, met zelf ontworpen richtingaanduiding.

Maar wel lekker om onder de bomen het laatste stuk te wandelen en zeker voor Anna want die zit er wel een beetje door zo te zien.

Met een half uur zijn we aan de grens van Pontevedra en daar is gelijk de Albergues perigrino en het station.

We nemen afscheid van Anna en wensen haar verdere beterschap en succes met haar opleiding.

Wij moeten nog een stuk verder op zoek naar de Hostal die we geboekt hebben.

En dat is niet eenvoudig. Niemand kent het adres en ook de hostal niet.

Uiteindelijk brengt een taxichauffeur redding en wijst precies waar moeten zijn.

Na lekker opgefrist te zijn gaan we op zoek naar de Peregrina want die bestaat ook.

Haar beeltenis staat in een prachtig schelpvormig gebouw en zij is gelijk Patrones van Pontevedra.

Ook bezoeken we nog de Basilica Santa Maria la Mayor

We lopen de stad nog een beetje door en besluiten de dag met een maaltijd op het terras. En dat is dag 4: heet en” zwaar”, maar de helft zit erop en nog steeds lopen we  met veel plezier!!   

     

 

          

Dag 3 O Perinno naar Redondela

Dag 3

Om 7.45 uur vertrekken we uit ons hostel. Om de hoek is een bar die een ontbijt serveert al open. We bestellen 2 croissants, dat zijn complete maaltijden in Spanje en een koffie en thee.

Voor de bar staan nog 3 pelgrims nog gauw een pakje sigaretten weg te paffen voor zij ook op weg gaan.

Vandaag is het zeker geen makkie. Het gaat richting Redondela flink omhoog en er zijn een aantal lastige passages bij. Bijvoorbeeld: echt de Romeinse weg zoals hij bedoeld is, met grote brokken steen en zeer steile stukken.

Na een uur of anderhalf zijn we in Mos, een klein oord waar ook een Albergues is waar pelgrims kunnen overnachten.

Even voor de herberg word ik aangesproken door iemand die met een auto de berg af komt zakken. Hij vertelt in rap Spaans dat we alle zegen krijgen en overhandigt mij een kleine Jakobsschelp, mooi met een stift bewerkt en hij benadrukt dat dit ons geluk zal brengen.

We kijken even in de herberg waar de laatste pelgrim net uit de douche komt en nog op weg moet gaan. Er staan 12 stapelbedden op een rij en het ruikt er ook niet bepaald fris.

Aan de overkant is een klein barretje waar wij de stempel krijgen en waar we gelijk maar een pakje Serano jamon(= ham) meenemen voor op een stuk stokbrood voor de lunch. We hebben intussen geleerd om te zorgen dat er voldoende mondvoorraad is en niet om te komen van honger en dorst.

Vanaf de herberg gaat het echt Spartaans steil omhoog. Af en toe kijk ik naar Renée. Ik snap het niet dat zij zonder noemenswaardige training zo iets kan.

Een rugzak van 8 kg. meezeulen dat doe je niet zomaar, maar Renée schijnt daar geen last van te hebben.

Ze zegt dat ze zich er op ingesteld heeft en het ook nog heel leuk vindt en dan kan een mens veel!

We lopen door naar Santiaguino de Antas en zijn dan voor vandaag op het hoogste punt; 232 meter boven zeeniveau. Dat lijkt niet veel maar telkens kom je weer terug op nul omdat de zee hier hemelsbreed niet ver vandaan is.

Even voorbij een bushokje zie ik een paar afgetrapte schoenen liggen, waarschijnlijk achtergelaten door een pelgrim.

Terwijl ik een foto maak, duikt ineens Anna weer op. Ze zegt ons al eerder gezien te hebben die morgen, toen zij zat te ontbijten.

Ze loopt een stuk met ons mee en vertelt dat dit haar tweede pelgrimstocht is.

Eerder had ze de camino primitivo ook al gedaan, die komt van het noordoosten van Gallicië. Maar qua natuurschoon wint deze het met verve zegt ze.

Na een uur samen te hebben gewandeld gaan wij het stokbrood met jamon maar eens wegwerken en Anna gaat nog een stuk verder richting Redondela.

Om omstreeks 12.45 uur zijn wij ook in Redondela en zien nog juist het Duitse paar voor ons die de kilo’s pruimen hadden gekregen.

Zij moeten veel haast maken en moeten vandaag een extreem lange dag maken om maar niet het vliegtuig te missen.

Voor het eerst moeten we ook gebruik maken een Albergue peregrino.

Weliswaar een privé onderkomen, maar toch. We wachten keurig tot 13.00 uur, dan pas kun je gebruik maken van de faciliteiten van de Albergues peregrino.

We zien dagelijks de meeste pelgrims in een lange sprint spurten om maar als een van de eersten voor de deur van de Albergue te gaan liggen om zo van een bed verzekerd te zijn voor 5 euro.

In de privé Albergue betaal je iets meer per persoon, maar de kans is groot dat je toch een eigen kamer krijgt en maar met 4, 6 of maximaal 8 pelgrims de kamer moet delen.

Dit keer hebben wij geluk. De deur gaat open (ook al zien we niemand) en we instaleren ons in een 4 persoonskamer.

Ik bel nog voor de zekerheid of het goed is maar de uitbater zegt dat het geen probleem is.

Even later komt er iemand aan de deur en vraagt aan mij of ik een kamer voor een nacht heb. De man lijkt wel een ontplofte meloen. Hij heeft een heel opgezwollen gezicht van de warmte

Hij legt mij uit dat ze van de kust komen en dat daar de bewegwijzering van de camino een hel is en zijn vrouw en dochter al een paar dagen 30 km. en meer hebben gelopen. Ze zijn behoorlijk uitgeput. Nu staan zijn vrouw en dochter in de rij bij de Albergue, maar het is zo druk dat hij bang is dat er weinig kans op een goede nachtrust is. Hij is daarom op zoek naar een alternatief.

Na hem te hebben uitgelegd dat ik niet de uitbater ben maar een klant, heb ik hem het telefoonnummer van de eigenaar gegeven en had hij snel een bed voor de familie.

De tip in het boekje van Stein om toch vooral bij restaurant Nautilus te gaan eten en dan het pelgrimsmenu te nemen, nemen we graag ter harte.

Maar!! Helaas Nautilus is op maandag dicht, jammer.
Eerst maar een wijntje en dat drinken ze hier uit een stenen mok die eerst wordt ingevroren!
  

 Dan maar op zoek naar een vervanger en dat lijkt in eerste instantie niet zo gemakkelijk. In Spanje heb je vaak een bar, annex eetgelegenheid, maar deze keer zien we steeds alleen een bar. We lopen toch een van de kroegjes in om te vragen waar we kunnen eten. De uitbater loopt met ons mee naar buiten en wijst ons de weg naar een collega, waar we wel kunnen eten. Dat noem je nou eens collegiaal!

In het aangewezen restaurant loopt een hele vrolijke juffrouw rond, die ook nog een klein mondje Engels spreekt. Ze heeft er duidelijk plezier in om de Spaanse gerechten waarvan we niet meteen begrijpen wat het is aan ons in het Engels uit te leggen. Uiteindelijk komen we eruit wat de mogelijkheden zijn en krijgen we een uitstekend menu.

                                           Dag 3 zit er op slaap lekker!!

   

  

      

Dag 2 van Valenca do Minho naar O Porinno

Dag 2

Om 7.15 uur vertrekken uit ons Hostel. We hebben voor een vroege start gekozen om het uur tijd verschil met Spanje te overbruggen.

Richting het centrum van Valenca do Minho zien we van de andere kant al enkele Pelgrims lopen.

Eerst een blonde vrouw en daar achter een man en vrouw die wij herkennen van onze start in San Bento.

Gezamenlijk gaat het richting de stalen brug die de verbinding is tussen Portugal en Spanje.

 Vanaf de brug fotograferen we eerst Valenca do Minho en daarna Tui, twee prachtige steden. Over de brug worden we opgewacht door een aantal Spaanse douanebeambten die echter alleen maar goedkeurend knikken bij het binnen lopen van Spanje.Wij sluiten aan bij, wat later blijkt, een Duitse man en vrouw en we lopen met hen richting de kathedraal van Tui.

Na een forse klim naar boven vinden we de deur helaas nog gesloten.

Op het bordje bij de ingang staat dat de kathedraal om 9 uur open gaat en het is pas 8.45 uur, dus is het tijd om even de rugzak af te doen en een kleine “verplichte”pauze in te lassen.

De Duitse medepelgrim maakt zijn rugzak open en haalt een zak met ongeveer 3 kilo pruimen tevoorschijn. Hij vraagt vriendelijk of wij ook niet een handje vol willen nemen, want dat scheelt nogal in het gewicht.” Ik heb ze gisteren gekregen van mensen die langs de camino wonen”.

Gezellig pratend op de stoep bij de kathedraal en heerlijk genietend van zo’n fijn ontbijt ( dat hadden we nog niet gehad) gaat om 9.00 uur de deur open en krijgen we de eerste stempel van vandaag.

Het Duitse stel blijft nog wat na, ook al hebben ze verteld dat zij nogal wat tijd hadden verloren in Portugal en nu min of meer 30 km. per dag moeten lopen omdat ze anders het vliegtuig missen in Santiago de Compostela terug naar Duitsland.

10 minuten later vinden wij de eerste bakker die open is en besluiten hier een croissant en een stokbrood voor tussen de middag te scoren.

Binnen bij de bakker staat de blonde vrouw die we op de brug naar Tui ook al hebben gespot. Het blijkt later Anna te zijn, een Duitse uit Berlijn.

“Ik sta al een minuut of 5 te wachten en heb al een paar keer geroepen maar er komt niemand opdagen” zegt ze.

Opeens gaat er toch een raam open boven de winkel en er verschijnt een vriendelijke mevrouw. Zij komt naar beneden en helpt Anna en ons aan de croissants en het brood. Zelfs een half stokbrood is geen probleem.

Ook voorziet ze onze credencial weer van een stempel.

We lopen verder en verlaten Tui. Je kunt merken dat er hier veel pelgrims starten; het is gelijk wat drukker als in Portugal.

Dat komt waarschijnlijk doordat het vanaf Tui 115 km.lopen is naar Santiago de Compostela en dat is net iets meer dan de minimale afstand van 100 km. die zonder onderbreking gelopen moet worden om in aanmerking te komen voor de Compostela (een soort getuigschrift dat je aan de eisen hebt voldaan.)

Ook zien we al veel pelgrims zonder rugzak lopen. Die rugzakken blijken te worden vervoerd door een touroperator die veel van dit soort evenementen aanbied.

Dat is voor ons geen optie. Wij vinden dat het zo het doel voorbij schiet. Er mag best een beetje worden afgezien en het moet niet op een vierdaagse gaan lijken.

Het hoeft voor ons ook niet alleen een spiritueel uitje te worden.

Een combinatie van cultuur, sportief bezig zijn en spiritueel past het best bij ons om “de camino” een keer te doen en daar hoort het sjouwen van je eigen spullen ook bij.

Het is voor mij (Thomas) toch totaal anders dan in 2001. Toen heb ik de camino Portugues op de fiets gedaan, alleen. Ik geniet nu veel meer. Niet alleen dat wij samen lopen maar het is veel minder gehaast.

Soms lopen we uren alleen en filosoferen over van alles en nog wat.

Mijn gedachten gaan ook steeds terug naar wat onze familie de laatste tijd bezig houdt. We weten weer dat gezondheid het grootste goed is wat een mens heeft en dat in een flits de hele wereld op zijn kop kan staan.

We naderen het hoogste punt van de dag. Er hier is een waterpunt met bankjes plus een dak met veel schaduw ingericht.

Hier moeten we zelf een stempel zetten in onze credencial om te laten zien dat je hier voorbij bent gekomen. Er zijn ook maar twee mogelijkheden om langs dit punt te komen, namelijk te voet of op de fiets.

Als we de plaats verlaten zien we op een bankje in de zon Anna voorover gebogen liggen slapen. Zou het goed zijn met haar denken wij samen hardop, maar we durven haar ook niet te storen.In de brandende zon gaan pitten is niet alles weten we.

Dan komt het meest deprimerende stuk van de hele tocht: een industrieterrein met een lengte van ongeveer 6 km. met daarin een kaarsrecht stuk van 2.6 km.

Het is zondag en er is geen enkele auto te zien en niet één boom met wat schaduw en dat bij een temperatuur van 30+!

Na 7 uur stappen bereiken we O Porrino en vinden, na wat speurwerk, de hostal die wij telefonisch hebben geregeld.

Als we gaan eten zien we Anna gelukkig weer lopen en zeggen haar dat we een beetje ongerust waren om haar zo in de zon te zien liggen.

Ze wuift het weg en zegt geen probleem te hebben, gelukkig maar.

Dag twee zit erop!!

  

Dag1 op weg naar Santiago de Compostela.

Dag 1

Vandaag begint het echte werk. Gisteren hebben wij een afspraak gemaakt met Gea, van camping Convivio, om ons half elf op het Pelgrimspad naar Santiago de Compostela te zetten.

Om klokslag 10.15 uur staat op de camping iedereen in de startblokken om ons uit te wuiven.

De” Multiesleur” wordt keurig in een hoekje van de camping geplaatst en de auto er naast.

We hebben vanmorgen de rugzakken opnieuw ingepakt en nogmaals goed gekeken of we niet teveel aan spullen hebben ingeladen.

Er komen natuurlijk nog wat extra dingetjes en grammetjes bij die wij thuis niet hadden meegewogen.

Renée komt uit op ongeveer 8 kg. en de rugzak van Thomas op 12 kg.

Samen 20 kg. aan kleding, toilet artikelen en allerlei dingetjes voor een blaartje of pijntje.

Er gaat ook een mini tablet (computer) mee, daar gaan we onze blog mee bijwerken als we een goede internet verbinding hebben.

Om 11 uur staan we voor de kerk waar we onze eerste officiële stempel op de route krijgen en zijn we vanaf nu echte geregistreerde pelgrims.

Bij het uitstappen van de auto zien wij gelijk de eerste pelgrims lopen. Behoedzaam zetten wij onze eerste passen op de Camino Portugues.

Het is gelijk een hele steile afdaling van ongeveer drie kilometer met veel los liggende stenen zo groot als aardappels die gebruikt worden om patat van te maken.

Door de goede voorbereiding hebben we snel de juiste tred te pakken en lopen we gelijk de eerste twee uur door.

Via een prachtig pad, afgewisseld met stukjes asfalt, bereiken we het volgende dorp.

Hier worden we aangemoedigd met “Buen Caminho” en een klein jongetje maakt ons er op attent dat we bij het waterpunt onze dorst moeten lessen; dat doen ze allemaal, legt hij ons uit.

Even later bij het passeren van een kerkje worden wij uitgenodigd door een mevrouw die vraagt of we een stempel willen in ons Pelgrimspaspoort.

Deze zijn nodig, minimaal twee per dag om te controleren of wij wel de reguliere route lopen en ons niet laten vervoeren in bussen of taxi’s.

Vriendelijk worden onze Credencial del Peregrino afgestempeld en we krijgen ook nog goed bedoelde raad en een bidprentje mee.

Even verderop kopen we in een klein winkeltje 4 broodjes en twee bananen, dat is onze wat verlate lunch. De kosten van dit geheel zijn slechts 76 eurocent.

Op een groot basaltblok eten wij dit smakelijk op en filosoferen waar we de nacht gaan doorbrengen.

Als Pelgrim mag je intrek nemen in een speciaal ingerichte Albergue en voor 5 euro kan je hier dan slapen.

Maar dat heeft ook een keerzijde. Je ligt dan wel met minimaal 30 personen op een zaal en dat is juist niet wat de nachtrust ten goede komt.

Al wandelend richting onze eerste overnachting besluiten we om een Hostal te bellen en zo een bed te regelen.

Na vier en een half uur bereiken we de stad Valenca do Minho en zien we de verschillende pelgrims een onderkomen zoeken.

Via het goede routeboekje van Stein hebben we een telefoonnummer van een hostel gevonden en als we daar naartoe bellen zijn we van harte welkom.

Een eigen douche en wc en een goed bed zijn meer dan welkom en dat voor maar 20 euro.

Lekker opfrissen en dan nog even de prachtige ommuurde stad bekijken en een goed “menu del dia” wegwerken. Deze dag kan niet meer stuk.

Wij hebben vandaag genoten van de sfeer en de vriendelijkheid van de mensen.

Iedereen heeft een goed woord voor je.

Wij zijn na dag één al verslaafd aan het pelgrimeren.

Vroeg onder de wol; morgen steken wij de grens naar Spanje over en verliezen we gelijk een uur door het tijdverschil tussen Portugal en Spanje.

 

  

      

Vanaf vandaag echte "Pelgrims"

Gisterenmorgen vertrokken met stralende zonneschijn uit Satao.
Maar de aankomst in Candemil was wat minder. Een zeikende regen was ons deel.
Maar door de jaren flink gehard heeft het weer op ons geen invloed.
Multisleur netjes neer gezet, kleine luifel er aan gezet klaar. En nu maar wachten tot het droog wordt!!


Maar vandaag beloofd veel goeds. Er is door onze vrienden de Meteorologen veel mooi weer in het vooruitzicht gesteld.
Om half elf is de dropping door de campingbeheerder en kan het echt werk beginnen.
De Camino naar Santiago de Compostela wacht!!

Voettocht naar de Kapel van St.Barbara.

Een schitterende tocht met heel veel afwisseling in hoogte meters.

Maar ook de wegen en paden zijn zeer verschillend in structuur.

Zand en rotspaden en stukken asfalt zijn ons deel deze tocht.

De eerste ontmoeting is met een dame die grote groene planten aan het begieten is.

Na handen en voeten conversatie zijn wij er achter dat het pompoenen zijn.

Deze worden hier in de omliggende dorpen massaal gekweekt.

Jaarlijks is hier een groot festijn om te kijken wie de grootste pompoen heeft en het geheim weet om hem zover te krijgen. De winnaar geeft zijn geheim niet prijs.(Of zou de geluksfactor toch een rol spelen?)

We zetten onze tocht voort en maken nu serieus hoogte.

Na ongeveer een uur zijn wij aan de zuidkant van het dal op de top en kijken uit over een aantal dorpen. Deze zijn voor een groot deel verlaten en je vindt er dan ook nauwelijks mensen meer.

De tocht wordt voortgezet met een hele lange afdaling richting het volgende dorp.

We lopen langs een kleine houtzagerij en komen nu op een kruispunt waar we niet gelijk kunnen vinden welke kant wij op moeten.

Renée gaat rechtdoor en ik probeer het naar links of we de blauwe pijl of bol kunnen vinden.

Afgesproken is dat we ongeveer 200 m. in die richting lopen en als er dan nog geen aanduiding is we weer terug gaan en het nogmaals in de andere richting proberen.

Uiteraard kiezen wij vaak de verkeerde weg maar na goed om je heen kijken lukt het meestal wel weer om het goede pad te vinden.

Het volgende dorp is Duas Igrejas, nog mooi en echt authentiek.

Hier volgt de tweede ontmoeting met een mevrouw die bij een grote wasplaats is waar de mensen naar toe komen om de was te doen of, zoals we nu zien, een tapijt te reinigen.

Ze spreekt goed Frans en legt ons uit dat het reinigen van het tapijt op deze manier erg goed gaat en er door het spoelen geen zeepresten meer achter blijven.

Bij het verlaten van het dorp zien we de geweldige villa’s die hier in de heuvels zijn gebouwd. Maar ook een groot aantal met een bord te koop in de tuin.

Er blijken in deze streek veel Nederlanders hun tweede of permanente woning te hebben. Waarschijnlijk doet de financiële crisis er geen goed aan en moeten veel mensen nu weer van hun huis af.

Na het dorp moeten we weer flink omhoog lopen en de zon krijgt nu ook vat op ons. Het wordt warmer en warmer, de lange broek en trui kunnen uit.

In de verte zien we de kapel van St. Barbara liggen.

In twee uur en een kwartier zijn we boven en besluiten we een rust pauze in te lassen en de lunch te nuttigen.

Theo vertelde mij gisteren dat er wel heel veel Europees subsidie geld naar hier vloeit maar het op geen enkele manier rendabel wordt gemaakt.

De St.Barbarakapel is voor 100.000 euro opgeknapt en er wordt in werkelijkheid maar eens per jaar door de bevolking een processie naar toe georganiseerd.

Volgens Theo komt hij er meer met wandeltochten die hij organiseert vanaf de camping met mensen die willen genieten van het formidabele uitzicht, dan de plaatselijke bevolking.

Na de lunch lopen we ongeveer anderhalf uur boven over de kam van de heuvel.

Dan komt er een viersprong waar we echt geen bol maar ook geen pijl kunnen vinden.

Renée en ik besluiten recht door te gaan, zoals is af gesproken. Bij geen aanduiding:

weg vervolgen.

Maar na een aantal minuten vindt Renée het wel OK en gaat weer terug op zoek naar een blauwe aanwijzing. Omdat het onkruid ook hier welig tiert vind je soms geen pijl of bol terug.

Ik besluit het toch nog een stukje te proberen maar na een minuut of vijf ga ook ik maar weer terug.

Op een gegeven moment hoor ik Renée in de verte de longen uit haar lijf schreeuwen, dat ze de juiste route weer gevonden heeft.

We hadden toch rechts af moeten gaan in plaats van recht door. Maar dit maakt het wel leuk en houd je tot het laatst geconcentreerd om geen foute afslag te nemen.

Nu nog een vrij steile en stenige afdaling en we zijn weer terug op de camping.

Vier en een half uur was deze tocht en dan is het wel lekker om de rugzak met twaalf kilo af te doen en de voeten weer een beetje rust te geven.

Om vijf uur komt er een Fransman de camping op rijden en parkeert zijn caravan ongeveer in de tent van onze buurman. Terwijl de camping zo groot is dat je ongeveer een halve dag nodig hebt om deze rond te lopen.

Ook het neer zetten van de caravan gaat niet helemaal vanzelf.

De familie arriveert om 17.00 uur en heeft om 17.01 uur een plaats gevonden.

De caravan neerzetten is klaar om 18.15 uur na met een steeds maar piepende mover vooruit en achteruit te hebben gereden. He, hè, eindelijk hebben ze hem staan.

(Alle begin is tenslotte moeilijk.)

Dan hoor ik de stem van de Theo, de camping eigenaar.

Hij is niet echt te spreken over de plaats die de familie gekozen heeft en verzoekt hen vriendelijk doch dringend een ander stekkie te zoeken en niet de caravan in andermans tent te parkeren met zoveel ruimte.

Fase twee breekt aan: de caravan wordt weer aangekoppeld en zonder pardon van de blokken gesleurd. Zonder de Mover van de wielen te halen wordt geprobeerd het spul te verplaatsen, wat alleen een hele hoop gepiep en veel stof oplevert.

Na honderd meter staat alles weer stil en wordt er een goed idee uitgewerkt om het hele spul op een juiste plaats te krijgen.

Het wordt: Mover verwijderen van de wielen, buiten de camping gaan draaien, want een meter achteruit rijden kan de man niet en dan staat uiteindelijk om 19.30 uur het hele spul op de juiste plaats en keert de rust terug op camping Quinta Chave Grande!!

   

     

  

Als wij zaterdag starten op weg naar Santiago de Compostela moet het toch sneller als dat deze jongen loopt!!

Vanaf nu twee "Pelgrims"

La Cambrera.

Omdat het maar 60 km. rijden is naar de camping bij Madrid arriveer ik al om 9.30 uur.

Ik zoek een mooi plekje op het zeer stoffige veldje, waar de jeugd zijn roes nog ligt uit te slapen van de vorige avond en nacht.

Om een uur of zes ga ik richting vliegveld Baragas bij Madrid.

Om 19.45 uur landt het toestel uit Nederland, keurig op schema.

Ik ben naar Terminal 1 gereden omdat daar de afwerking van de passagiers is.

Na ongeveer 20 minuten wachten gaat bij mij de telefoon. Het is SharonThal die vraagt of ik Renée even kan bellen omdat ze mij niet kan vinden.

Maar ik sta keurig voor de deur van salida 2 waar ze uit moet komen, dus heb ik haar op een of andere manier over het hoofd gezien.

Dan maar even bellen, dan slaat de algehele verwarring toe.

“Waar sta jij dan?” vraag ik en Renée zegt:” Ik sta buiten helemaal vooraan bij de eerste taxi".

Ik ren naar buiten maar vindt geen Renée.

Nogmaals even een belletje:” Ik zie je nergens”. Ik kijk nog een keer in de aankomst hal op het bord.

Ben toch goed; het bord geeft aan Terminal 1 salida2, dus nogmaals bellen.

“Ja, roept Renée, maar ik ben in Terminal 2 en kom naar buiten via salida 1.

Dan is de algehele verwarring compleet we spreken af dat zij naar Terminal 1 komt en dat we elkaar treffen bij het meeting point.

Eindelijk na twintig minuten zoeken hebben we elkaar gevonden.

Het blijkt een fout op het bord te zijn van de Luchthaven en dat is super lullig voor ons alle twee.

Eind goed al goed en nu terug naar La Cambrera, een uurtje tuffen van de Luchthaven.

Nu eerst maar een goed glas wijn en mijn eigen smakelijk gebraden kip nuggets.

Zo komt er een einde aan een enerverend dagje.

07/08/2012

We staan lekker op tijd op om richting Salamanca te rijden omdat blijven op deze camping geen optie is. Het is toch vrij rumoerig in het weekeind als de jongelui even komen uitwaaien.

Om 9.00 kunnen we op pad.

We rijden via Avila naar Salamanca, maar onderweg besluiten we toch door te gaan naar Portugal.

We kiezen voor een camping in de buurt van Viseu.

Bij binnenkomst van het land worden we opgewacht door iemand die ons precies uitlegt hoe het nieuwe tol systeem werkt.

Na anderhalf uur komen we aan op de camping waar we aller vriendelijks worden ontvangen door de familie Pouwels.

Zij hebben hier 8 jaar geleden de camping overgenomen en hebben er een waar paradijs van gemaakt.

Een staanplaats zoeken is op al een dag werk hier.

Het is een enorm uitgestrekt terrein, met overal aansluitpunten voor stroom en voldoende tappunten voor water.

Theo, de eigenaar, geeft ons een perfecte tip al we vragen waar we goed kunnen eten.

Dan moet je naar Lamas, Restaurant Adega, zei hij en dat is achteraf een gouden tip.

We besluiten de dag met een voor treffelijk diner voor twee.

De volgende dag nemen we her er maar een goed van, een soort van rustdag.

Die kunnen we ons permitteren omdat we op een dag van Madrid naar hier zijn gereden, waar twee dagen waren voorzien.

Het gloednieuwe winkel centrum in Viseu is ons doel.

Na een enkel blouseje en een tas met boodschappen keren we een fiks aantal uren later huiswaarts.

De pannen op het vuur, zo komt aan deze topdag ook weer een eind en kijken we uit naar de eerste serieuze training van morgen.

10/07/2012 De eerste wandeldag

Vanmorgen zijn we al vroeg uit de veren om te beginnen aan de echte voorbereiding op de tocht naar Santiago de Compostela.

Van Theo hebben we al bij aankomst een paar goede tips gekregen hoe en waar je goed kan wandelen.

De wandelingen zijn uitgezet in een reusachtig gebied en worden aangegeven door middel van bolletje en pijltje in de kleuren blauw, rood en groen. Het is even goed opletten maar al snel hebben we de draad te pakken.

We kiezen voor de rode wandeling en denken dat deze een km. of 17 zou moeten zijn.

Maar na anderhalf uur flink doorstappen, staan we ineens weer op de camping.

Even naar Theo: verhaal halen, maar hij zegt:”Zeker niet goed opgelet Thomas, de rode en de blauwe wandeling zijn even lang.

Als je nog even de blauwe erachteraan doet, dan heb je toch je aantal uren vandaag.

Trouwens de blauwe route is voor dummy’s!!” schatert hij.

Rustdag in Riaza !!

Vanmorgen zoals gewoonlijk toch weer vroeg uit de veren.

De Engelsman die op een veldje verderop staat is ook al actief. Hij gaat vandaag richting Madrid.

Ik besluit eerst de blog verder bij te werken nu er een goede internet verbinding is.

Het kaartje van gisteren heb ik ingeleverd, maar ik heb de gebruikersnaam en wachtwoord opgeslagen zodat ik nu gratis online ben.

Dat mag ook wel na al die ellende bij de aankomst.

Gisteravond was het ineens gefikst en had ik een prima verbinding die ook nog stand hield.

Na een uur werken is alles af en stuur ik het naar Renée voor het redigeren van de tekst.

Door mijn oud Hollandse spelling is corrigeren van harte aanbevolen!!

En nu maar eens richting het centrum van Riaza. Dat is ongeveer een halfuur lopen vanaf de camping en dat is dan ook weer goed voor de noodzakelijke beweging.

Klein rugzakje mee om gelijk maar een eten in te slaan voor het avondmaal.

Er loopt een prachtig aangelegd betonpad in de kleur groen naar het centrum.

In ongeveer 20 min. bereik ik de rand van de stad en aan de rechter kant is een enorme speeltuin.

Zo groot heb ik ze zelden gezien. Zeker twee voetbalvelden groot en helemaal ingericht met speeltuig voor de kinderen.

In het stadje informeer ik bij de postbode waar er ergens een supermarkt is. Dat is nog ongeveer een minuut of tien verder antwoordt hij.

Voor vanavond staat er meloen, tomaten, paprika en een lekker stukje kip met vers stokbrood op het menu. Ik ben weer eens gezond bezig dacht ik zo.

Na een uurtje in de stad te hebben rond gekeken en bij de plaatselijke bakker een koffie met een tart au pommes te hebben gescoord, ga ik weer terug richting camping en geniet van het imposante uitzicht over de La Penilla; het berg massief hier in de buurt.

Het staat ook nog te boek als een prachtig ski gebied in de winter.

Om twee uur ben ik weer terug op de camping en daar komt ook de Engelsman weer aan getuft op zijn motor. Hij stopt voor een praatje.

Hij is naar Madrid geweest en vandaar naar Segovia en door het La Penilla gebergte weer terug.

Snel uitgerekend moet onze Egelsman ongeveer 350 km. hebben getoerd en dat in een dergelijk korte tijd.

Hij heeft knetter hard gereden en volgens mij niets gezien, dat kan niet anders.

Na mijn verlaatte lunch luister ik verder naar de Tour de Frans op internet.

Ik zie uit mijn ooghoek de Engelsman zijn luchtbed uit de tent slepen en met een enorme plof erop duiken.Met als gevolg een hevig gesis wat niet uit zijn banden van de motor komt maar van uit het luchtbed. Wezenloos staat hij er naar te kijken en zegt tegen mij:” Nu heb ik een probleem”.

Dat kun je wel zeggen, dacht ik.

Na eerst het gat te hebben bestudeerd gaat hij naar de receptie om te vragen of hij voor een nacht een van de mobilhomes kan huren maar dat gaat niet lukken, ze zijn allen al verhuurd.

Als in het weekend de massa uit Madrid hier neerstrijkt dan is het snel vol.

“Je kunt in de stad misschien wel bij een Hostel een kamer huren” zeg ik.

Daar had hij geen zin in of geld voor en hij zegt:” Ik leg mijn kleding er wel onder en kom zo de nacht wel door”.

Inmiddels begint het lekker en gezellig druk te worden op de camping. De invasie is begonnen.

De een staat binnen 5 minuten en de ander is uren bezig om de pas aangeschafte tent in het gareel te krijgen.

Toch gaat het op de een of andere manier wat relaxter dan bij ons. Ze nemen gewoon de tijd zonder geschreeuw of geblèr

De kinderen vermaken zich uitstekend terwijl mam en paps zich instaleren.

Om 23.00 uur wordt het rustig en gaat iedereen slapen.

Morgen wordt mijn echtgenote ingevlogen dus, vanaf dan weer alles in overleg.

Welterusten en morgen nieuwe ronde met nieuwe kansen.

05/07 Van Haro naar Riaza

Tegen de avond besluit ik om naar Haro te wandelen. Uiteraard is het eerste wat ik bezoek  mijn favoriete Tapasbar!!

Er is een vleug van herkenning en na wat twijfelen zijn we er uit. U was hier ook vorig jaar mei.

Ja, beaam ik, we hebben toen lang over de Rioja wijn gepraat en over de Camino naar Santiago de Compostela.

Met mijn steenkolen Spaans lukt het wel om de conversatie gaande te houden.

Ik probeer de bareigenaar duidelijk te maken dat wij dit jaar echt voor de Camino gaan.

Oh, roept hij we hebben hier in Haro ook een Refugié  waar je kan slapen, er komen hier best veel Peregrino’s langs.

“Neem eerst nog maar een glaasje Rioja van het huis “ zegt de barman en ik bestel gelijk uit eigen knip een heerlijke boccadilos jamon.

Na een half uurtje besluit ik mijn strooptocht langs de Tapas barretjes voort te zetten.

Bij de volgende ga ik volledig los met een Tapas Tortilla en ook nog maar een glaasje Rioja.

Verder besluit ik naar de Kathedraal van Haro te lopen om deze nu maar eens echt te gaan bekijken aan de binnenkant.

Dat lukt ook deze keer niet, want op het moment dat ik aan kom stuift de kosteres naar me toe en zegt dat het te laat is en dat de kerk sluit voor vandaag.

Jammer, maar morgen is er weer een dag.

Dan maar terug naar de camping en lekker op tijd onder de wol.

‘s Morgens ben ik al vroeg uit de veren. Om zeven uur sta ik alweer naast de daktent.

Na een licht ontbijt besluit ik om eens een flink stuk te lopen aan de buitenkant van Haro. Opeens zie ik een bord met Albergue Péregrino.

Daar moet ik meer van weten en ik loop in de aangegeven richting. Na een minuut of tien kom ik bij een rotonde en vind daar de volgende aanduiding.

Weer een kwartier later nog een en dan nog een en nog maar een.

Na ongeveer een uur heb ik hem gevonden. Het is een gewoon huis met een bord in de tuin met Albergue de Péregrino.(zie foto boven)  Je moet aanmelden na 13.00 uur en als je vroeger komt dan het desbetreffende telefoonnummer bellen. Bij geen gehoor even langs het politiebureau daar wordt je dan verder geholpen.

Ik vervolg mijn wandeling en kom via het centrum van Haro weer bij de camping waar ik een heerlijk vers stokbrood haal en een geweldig ontbijt maak met een heerlijke kop Nescafé.

Na het ontbijt kan ik het niet laten om de Multisleur nogmaals opnieuw in te pakken.

Door de veranderingen van met name de Foxwing is alles op een andere plaats  terecht gekomen.

En dat werkt voor mij als een rode lap op een stier.( letterlijk en figuurlijk want ik ben tenslotte in Spanje het land van de stierenvechters.)

Na anderhalf uur ben ik eruit en ligt alles op de goede plek.

Daarna nog een praatje met de achterbuurman die dit van zijn hele leven nog nooit gezien heeft. ( Een dergelijk kampeeruitrusting.)

Ik zeg:” dat het klopt want er is er maar een gebouwd en de bouwer ben ik zelf”.

Hij vindt het idee geweldig!!

De maag begint ook weer een beetje te knagen en ik besluit om nogmaals naar het centrum van Haro te gaan.

Moeilijk is de keus niet: ik ga voor een half stokbrood met Jamon  serano !!

En natuurlijk een goed glas Rioja.

Ik wil nu nog niet de Péregrino uithangen (lees Pelgrim) dat komt de volgende weken wel.

Nu nog maar even Breugelliaans genieten.

Met een beetje slappe knietjes vervolg ik mijn terugtocht naar mijn tijdelijke woon-en verblijfplaats.

Een klein tukje doen en de Route plannen voor morgen. En daarna de Foxwing inklappen en ik ben klaar om morgen op tijd, zoals altijd, mij in het woelige Spaanse verkeer te storten.


Rond 8 uur vertrek ik van de camping in Haro in de richting van Logrono.

De binnenwegen in Spanje zijn zeer goed te rijden en het is weer eens wat anders als die eeuwige autobaan.

Het is een adembenemende route van Logrono naar Soria en van daar uit naar Riaza. Ongeveer

258 km. prachtige landschappen en vergezichten.

Rond het middaguur arriveer ik op de camping.

Er is nog zeer weinig te doen maar ik denk dat het weekend wel een stuk drukker wordt.

Dan gaan de mensen massaal naar de hoogvlakte om de stad Madrid te ontlopen.

Een afstand van 110 km.

Bij de receptie word ik vriendelijk ontvangen en er is plaats genoeg dus zoekt u maar een mooi plekje.

Er is ook internet op de camping dus als ik mijn verhaaltje rond heb kan ik het direct versturen.

Eerst maar eens koffie en dan de zaak (Multisleur) er maar weer eens tof bij zetten. Ik bedoel recht en strak zoals een nette kampeerder betaamt.

Het opbouwen gaat snel, als je niet steeds gestoord wordt door vragen van medekampeerders of telefoon van je dochter die meldt dat ze voor haar theorie examen is geslaagd.(Zelf had ze van te voren hevige twijfels; de volgen de stap is het rijbewijs ).

Mijn volgende stap is het verhaal maken van de afgelopen dagen en dat versturen dacht ik.

Het gedonder begint al gelijk met het aanmelden voor access van internet.

De verbinding is minimaal en na 2 minuten lig ik er alweer uit.

Nog een keer of 5 geprobeerd maar het haalde niets uit.

Terug naar de receptie. De dame achter de balie kijkt mij hoogst verbaast aan: “Dit hebben wij nog nooit meegemaakt”.

We hebben hier 5 Access punten op de camping en we hebben nog nooit problemen gehad.

De dame neemt mijn bonnetje in en ik moet het over een uur nogmaals proberen met een gratis bonnetje van 15 min.

En ja hoor Access het werkt jubel ik, maar helaas van korte duur. Na 2 min. weer zo dood als een pier.

Weer terug naar de receptie en ik word nu ontvangen door een nieuwe ster die zegt:”Het ligt aan uw computer of heeft u er soms een Norton beveiliger opzitten, dan doet hij het ook niet”.

Nee, die zit er bij mij niet op en normaal heb ik nergens problemen.

Ik heb mijn netboek en tablet opgehaald dan zou zij met mij wel even meekijken.

Al snel heb ik in de gaten dat het nou ook geen hardware freak is dus zit ik in een patstelling.

Laat maar, ik verzin wel wat anders. Eerst het verhaal maar afschrijven, dan zie ik wel verder.

In de supermarkt van de camping werkt een jongen die redelijk Engels spreekt en ik leg hem het probleem voor.

Dat is al de zoveelste maal zegt hij; ook mijn kassa vliegt er steeds uit.

Dus toch dacht ik, het ligt aan de provider en zij maar zeggen dat onze computer niet goed is en de dames van de receptie keihard liegen dat het niet aan hen ligt.

Uiteindelijk lukt het toch mijn verhaal naar Renée te sturen.

De avond valt en dat is te merken, het wordt erg fris.

De camping is op 1200 meter hoogte dat belooft "een diep onder de wol nachtje” te worden.

Slaap ze!!